Zo belandde ik in een mui, en kwam er gelukkig weer uit.

“Ik schrik me dood” is een even onlogische als overdreven uitdrukking. Maar als je in alle rust vroeg in het donker in zee duikt en je belandt plotsklaps in een mui dan slaat de doodsangst toe.

Het gebeurde me afgelopen zaterdag 14 september 2024. Ik liep rustig de zee in rond 6:15 uur voor het dagelijkse bad ter hoogte van strandtent De Zeester. Het was net voor de zonsopgang. Als gebruikelijk duik ik voorover zodra het water tot boven de knieën staat. Ik zag wel dat het afgaand tij (eb) was en de wind licht aflandig. Maar sterke stroming, die juist met die omstandigheden tussen twee zandbanken kan optreden, ontging me.

Na een tiental zwemslagen keek ik om en zag ineens de lichtband om de hals van m’n lieve hond Spikey op veel grotere afstand dan ik verwachtte, misschien wel op een meter of zeventig. Probeerde te gaan staan, maar had geen bodem meer onder de voeten. Ik wist direct: een mui!

Altijd wil ik in zee de bodem onder de voeten voelen, en liefst niet verder dan tot m’n middel in het water staan. Behalve als de stroming zonder risico is, bij (zuid)westenwind en opkomend water.

Dat is de les van een vorige, eerste confrontatie met een mui, naar schatting een jaar of tien geleden. Dat was in de winter met koud water en heel gevaarlijk. Immers, om de sterke aflandige stroming van de mui te overwinnen moet je dwars langs de kust om de mui heen zwemmen. Met heel koud water kun je niet te lang blijven zwemmen. Bovendien, zo vroeg in het donker is de kans op hulp nihil.

Elke zonsondergang kan de laatste zijn die je ziet, zoals deze fraaie van vrijdag 13 september 2024. Sta dur maar bij stil soms… (beeld: Peter Olsthoorn, cc-licentie)