In de intrigerende buik van Moby Dick op het strand van Noordwijk vond in juli 2007 tien keer de schitterende uitvoering plaats van het muziektheaterstuk Moby Dick, Hooglied voor een Walvis, zo schreef Marga Thomassen enthouasiast in lokaal blad De Noordwijker. We mochten haar verslag en foto’s op MijnNoordwijk.nl publiceren.

Op het Vuurtorenplein in Noordwijk werd de bezoeker door de regisseur Martine Zeeman al vast in de juiste stemming gebracht, waarna een paar belangrijke huisregels. Een Jan Plezier met een tractor ervoor, reed met de minder mobiele aanwezigen naar de locatie op het strand, je kon op de fiets maar ook lopend.

Vaak joeg een felle wind langs het strand waar de vroege avondzon, ondanks de weersvoorspellingen, zich af en toe ook liet zien maar de avondkou niet kon verdrijven. Maar gezamenlijk in het theater aangekomen waande je je in een andere wereld. Klokgelui gaf de juiste toon van de sfeer aan, waarin het drama van tien avonden lang in een uitverkochte speciaal opgebouwd strandtheater zou voltrekken.

Achab, de gekwelde kapitein

Het is altijd moeilijk om een verslag te doen van iets dat je zelf zo raakt en waar ieder mens voor zich toch een eigen beeld van vormt. Wat voelde ik zelf toen ik daar zat, me terdege bewust van wat Martine van tevoren had gezegd, ‘beleef het nou eens niet door een lens, laat je camera in je zak en ga zelf mee in het verhaal’. De fantastische compositie van het decor met de spelers daar in, de volmaakte kleuren van de kostuums maakten dat ik wel door de zoeker móest kijken en dan afknipte. En thuis genoot van het resultaat. Welke van al die foto’s moest ik nu kiezen voor dit verslag.

Geboden en verboden

Het ging over de wereld van Moby Dick, de wereld van dat dorpje waar dit zeedier zo’n belangrijke rol in speelde.Voor een dorp aan zee spreekt de visvangst tot de verbeelding. Met name heel vroeger de walvisvangst voor het spek en de tanden. Ook in Noordwijk spoelde ooit een walvis aan. Er zijn echter geen havens meer, je kunt niet meer met je bootje zomaar het strand op en de branding in om een maaltje vis te verschalken.

Dat was toen anders. De dorpen waren klein, er was veel inteelt en de kinnesinne zorgde vaak voor verregaande scheve verhoudingen. En daar gaat het stuk over. Geboden en verboden. Over religie, angst, haat en liefde. En over Moby Dick, in dat dorpje aan zee, Nantucket geheten.

Wat mij altijd weer zo enorm opvalt bij de uitvoeringen van KunstKlank in samenwerking met ZeeP is, dat, in tegenstelling tot de producties van grote producenten, waar enorm in geïnvesteerd wordt, er hier zo lang nog zoveel van in je ziel blijft hangen. Je zit er zo dichtbij. De spelers en zangers, het verhaal, het orkest, de kleine dingen, de belichting, de kostuums en het zand. Alles klopte zo!!

Vervoering

De late zon liet zich zien en heel langzaam werd het donker. Het drama ontvouwde zich en het licht deed mee. Het zand onder de voeten, de heks Fabiola, die door het stuk heen liep als een rode draad. De liefde tussen Dora en haar manke echtgenoot Achab. Verboden en heimelijke zaken die een spanning opriepen wat door het geluid van de wind en de zee op de achtergrond, de zon en de nacht die kwam, de aanwezigen meevoerden in het drama.

Na het slot over het donkere strand naar huis, van achter de horizon weerspiegelde de hemel zich onaards blauw in de kleine overgebleven poeltjes op het strand. Het was een sprookje waarna het thuis naar bed gaan nog een tijdje niet ging. Wat kan ik nog meer zeggen. Het was zó genieten, van af begin tot eind.